De Wunnersteen
Bi Ahlhorn upp de groten Heide,
dor lagg vörden een groten Stehen.
Mien Beßmauder ähr Urgrotvader,
De hett üm dor noch liggen sehn.
Un upp den Stehen is wisse wäsen
Een rätselhaften Spruch to läsen:
"O wunner, o wunner,
Wat ligg hier woll unner"
Wat mögg dor doch woll unnerliggen?
So hett sich männigeener fragt.
Indes, dat Beest mal upptolichten,
Hett lange doch kien Minske wagt
Un wiet und siet gung een Gemunkel
Man wat et was, bleew jümmer dunkel.
"O wunner, o wunner,
Wat ligg hier woll unner"
Da hebbt eenmal de jungen Burschen
Van Ahlhorn sick tohopedahn
Un sünd den Klotz mit Hebebömen
Un Dumkraft dull to Liewe gahn.
Un schließlich is`t ähr uk gelungen,
Se hebbt dat schwore Beest bedwungen.
"O wunner, o wunner,
Wat ligg hier woll unner"
Nu gungt ant Schuffeln un ant Grawen;
Se warkten as ut Rand un Band.
Man wat se schuffelten un gröwen,
Se funnen nicks as Steen und Sand.
Un wat se schuffelten un gröwen
Rein nicks? Dat was doch kum to glöwen!
"O wunner, o wunner,
Wat ligg hier woll unner"
Un as se sick noch banning plagten
(doch nich so iewrig mehr un drock),
Bekeek sich eener van de Burschen
De Unnersiete van den Block
Un hier is uck jo wisse wäsen
Een sonnerboren Spruch to läsen:
"Dat würd nu uck all hoge Tied,
Dat ick mal keem upp de annere Siet!"
Quelle: Alwin Reinke: Visbeker Sagen. Vechta 1919, S. 31-32.
|